Met deeltje vijf dat midden november in het schap moet liggen gaan we weer terug naar de Tweede Wereld Oorlog. Iets waar ik nogal sceptisch over was. Iedereen die mij een beetje kent weet dat geduld niet echt mijn sterkste kant is. Daarom gilde ik als een meisje toen afgelopen vrijdag de toegangsleutel voor de besloten multiplayer werd gemaild. Hoewel sceptisch is een slechte COD nog altijd beter dan de meeste shooters die in een sneltreinvaart de markt in worden gezet. Na het spelen van een tiental deathmatches kan ik Call Of Duty 5: World At War het beste vergelijken met Rivella. Een beetje vreemd maar wel lekker. De wapens schieten misschien niet zo snel als in het vorige deel, het blijft een vreemd gevoel blijven als je als Duitser speelt en je blijft de laservizieren en de helikopter missen. Daarvoor in de plaats zijn een hoop andere leuke speelelementen gekomen. Waaronder een aanval uitvoeren met een troep dolle rottweilers. Wat gebleven is zijn de reacties van de tegenspelers. Nog steeds gefrustreerd als je ze omlegt en veel trashtalk. Ik weet nog niet of de multiplayer van World At War net zoveel gespeeld gaat worden als de vorige, maar voor nu staat deze garant voor veel uren die ik ga doorbrengen in ‘de grote oorlog’.
De multiplayer verdient in ieder geval nu al de prijs voor meest foute muziek in een game ooit. Na een overwinning van het Duitse team hoor je Duitse marsmuziek begeleid door zingende Duitsers. Iets wat voor Europeanen een vies bijsmaakje heeft. Niet spelen dus als je opa in de buurt is.
