Laagland is het beste te omschrijven als een concert/college. Ricky Koole zingt liedjes die (naar eigen zeggen) voelen als een thuis en Blokhuis oreert en koketteert met zijn kennis van muziek. Komt dat op televisie nogal eens wijsneuzig over, in het theater ontpopt de beste man zich als een aanstekelijk verteller. Zijn kracht zit vooral in de herkenbaarheid. Iedere muziekliefhebber hoort wel iets bekends in zijn verhalen. Dat in combinatie met de veelal onbekende muziek zorgt ervoor dat de twee uur die Laagland duurt voorbij vliegt.
Laagland is een muzikale belevenis zonder echte hoofdfiguren. Het ene moment zijn Koole en Blokhuis de middelpunten om de spotlight even later moeiteloos over te zetten naar de briljante band. Dat zorgt weer voor een onbevangen belevenis. Je ziet dat de mensen op het podium echt plezier hebben. Er is bijna geen afstand tussen de toeschouwer en artiest. Vooral als er publieksparticipatie wordt gevraagd, is het net alsof je met een groep gelijkgestemden (vrienden?) over muziek zit te praten. Het publiek kan meedoen door persoonlijke anekdotes te vertellen, waar muziek een belangrijke rol inspeelt. Dat zorgt voor indrukwekkende, wazige en grappige momenten. Het is alleen jammer dat Ricky en Leo zelf niet met wat meer persoonlijke verhalen en de muziek daarbij komen. Maar een kniesoor die daar over struikelt. Laagland is voor een muziekliefhebber verplichte kost. Hopelijk is er een platenmaatschappij die de show opneemt en op dvd uitbrengt, want deze voorstelling verdiend een groot publiek.
Hieronder de vertolking van Ricky Koole tijdens DWDD van een nummer met de werkelijk briljante titel I Miss You Most When You Are Here.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten