Ik moet iets toegeven. Ik, Jeroen van Trierum ben verslaafd. Niet aan nicotine of andere verslavende pretmiddelen maar aan een spel. Ik heb het in de tien jaar die ik werkzaam ben in de game-industrie nog nooit meegemaakt. In het verleden speelde ik een game uit en lag deze daarna in de kast. Met Call Of Duty4: Modern Warfare is dat anders. De game is sinds najaar 2007 niet uit mijn Xbox 360 te branden. Van augustus tot eind november leek het er even op dat de liefde over was. Niets is minder waar. Midden december bevloog het virus mij weer. Sindsdien duik ik zo goed als iedere avond van virtuele kogels en explosies weg. Eergisteren vroeg een collega en mede COD-speler hoelang ik eigenlijk al speelde en dat was confronterend. De statistieken lieten zien dat ik acht dagen, tien uur en 50 minuten had gespeeld (slik). In die tijd schoot ik 16286 virtuele tegenstanders naar God en stierf zelf 18849 keer.
Dit zijn cijfers die voor gamers dienen als een medaille, voor niet gamers is dat echter een ander verhaal. Twee collega’s keken mij aan alsof ik ze een oneerbaar voorstel had gedaan, toen ik het vertelde. Diep in mijn hart geef ik ze toch wel een beetje gelijk. Echter, de COD-multiplayer is zo goed dat ik mij niet voor kan stellen om te stoppen. Volgens de definitie van verslavingsdeskundige Keith Baker ben ik een junkie eerste klas. Toch lees ik wel eens boek, besteed aandacht aan mijn vrouw, doe sociale dingen met vrienden (ook online), luister naar muziek en kijk film. Dit is een verslaving waar ik niet vanaf wil. Hieronder een filmpje waarin de iMediate-crew stevig huishoudt in Rusland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten