GC: Reviews

Jaren geleden is het bedrijf waar ik destijds voor werkte een paar maanden in de ban gedaan,vanwege een gamereview die ik schreef. Mijn epistel van twee pagina’s sloot ik af met: ‘Dit is net zo spannend als het kijken naar het opdrogen van verf’. De uitgever van het desbetreffende spel dat ik besprak was not amused en trok advertenties terug. Een Koude Oorlog begon die nog lang doorsputterde. Vijf jaar geleden hebben we onder het genot van een borrel de strijdbijl begraven. Het punt dat de uitgever maakte was dat de review geschreven was zonder inhoudelijk het spel te behandelen. De review was volgens hem gespeend op de snelle lach. Over die twee punten zijn we het overigens nog steeds niet eens.


Een review schrijven is natuurlijk het meest subjectieve wat je kunt doen. Zo zal Power Unlimited nimmer een kindergame met een Gold Award belonen. Dat is niet zo gek, want de doelgroep van het grootste gamemagazine zit niet echt te wachten op dit soort games. Mits deze op een humoristische wijze de grond in wordt geschreven. Is dat eerlijk? Nee, maar vaak wel verdomde leuk.

Het afgelopen jaar hoor ik steeds meer uitgevers klagen over de becijfering van reviews en dan vooral vanwege de digitale schrijfsels van online-vakbroeders. Waarom uiten zij (op persoonlijke titel) hun boosheid? Dat heeft volgens mij met een aantal factoren te maken. Ten eerste zien zij een slechte of matige bespreking als inkomstenderving. Of dat zo is, laat ik in het midden. Het tweede punt is de vaak onvolledigheid van de review.

Er is een vlammende concurrentie tussen gamewebsites wie als eerste een bespreking weet te plaatsen. Het als eerste een review hebben van knallers als Medal Of Honor, Assassin’s Creed en Call Of Duty is een badge of honor. Het is een manier om je te onderscheiden van de concurrentie. Van dit soort triple-a-releases is in de meeste gevallen niet ruim van te voren een reviewcode beschikbaar. In het geval van Black Op werd een select groepje journalisten uitgenodigd in Engeland om het spel in een perfecte setting te spelen. Een setting zonder lag, waar de PS3-versie later wel wat last van bleek te hebben. In de wedloop om de eerste te zijn, moet de reviewer niet alleen serieuze gaming skills hebben, maar ook een vlugge pen. Vaak wordt de multiplayer dus op een later tijdstip besproken. En dat is precies waar de schoen wringt. Wat je vaak leest is een halve bespreking. Laat ik Medal Of Honor als case nemen. Deze game was kort en werd daar (vaak) genadeloos op afgerekend. De multiplayer zorgt voor een langere speelduur, maar deze werd in veel gevallen niet of later besproken.

Een ander punt is hoe ver een scribent vaak afstaat van het te bespreken product. Voor de reviewer van tegenwoordig is meer eer of coolheid te behalen met een bespreking van de zoveelste core-game dan van een spel dat zich richt op de mainstream. Dat zagen we afgelopen week ook bij de Kinect-besprekingen. De eerste gamereviews waren niet echt om over naar huis te schrijven. Kinect Adventures haalt een kleine voldoende. De redenering is: te simpel, te laagdrempelig, te herhalend, enzovoort. Sinds vorige week staat hier ook een Kinect en het is juist Kinect Adventures dat hoge ogen gooit bij de niet gamers in mijn vriendengroep. Deze groep, ook wel te beschrijven als casual gamers, maakt het niet uit of een spel (te) simpel is. Speelplezier, daar draait het om. Overigens leest negen van de tien in die groep geen online reviews.

Als iemand uit de bizz klaagt over een cijfer, vraag ik mijzelf af of de industrie Nederlandse online besprekingen niet te serieus neemt. Door internet kan iedereen, op elk moment informatie, en dus ook reviews, tot zich nemen. Noem het vergelijkend warenonderzoek. Maakt iemand op basis van één review een aankoopbeslissing? In het algemeen denk ik van niet. Als je volgende keer een bespreking leest of schrijft, hou dan in je achterhoofd dat het een mening is. En de beste mening is nog steeds die van jezelf.