Geef toe je bent nieuwsgierig geworden na het lezen van de kop. Dit is een werkelijk fantastisch voorbeeld van mensen met veel te veel tijd. Het resultaat mag er zijn. Vanaf vandaag is PatrickBoivin mijn nieuwe YouTube-held. Check zijn website voor nog meer coole filmpjes. http://www.youtube.com/user/PatrickBoivin. Maar eerst ff onderstaand checken.
31-03-2009
Scherpschuttersblik door Call Of Duty
Waarom heb ik in Godsnaam een bril? Dat is wat ik mij afvroeg toen ik het bericht las dat het spelen van shooters als Call Of Duty goed voor je ogen zou zijn. Ik citeer uit een onderzoek van de universiteit van Rochester: gamers die veel bezig zijn met richten op doelen en met schieten, kunnen beter kleurveranderingen waarnemen. Ze hebben een beter zicht dan gamers die geen actiegames spelen. En nu komt het: Fervente spelers van Battlefield en Call Of Duty kunnen zich dus gerust stellen, telkens als ze gamen, trainen ze hun ogen. Tot de release van Killzone 2 was ik een fervent COD-speler (zie vorige posts). De laatste weken kruip ik weer steeds vaker achter deze fps. Normaliter is mijn gamertag Jesa, ik denk dat ik ‘m maar ga veranderen in Arendsoog.
Dat zijn een hoop zombies
Een van mijn favoriete games aller tijden is Dead Rising. Ik werd dan ook erg blij met het nieuws dat Capcom een vervolg gaat maken. Izmeth Siddeek van ontwikkelaar Blue Castle Games vertelde de plannen voor het nieuwe slacht- een zombie-deel op
de Game Developers Conference. Naast een multipplayer-mode moet Dead Rising 2 zesduizend zombies tegelijkertijd weer kunnen geven. Een van de meest indrukwekkende dingen uit de eerste Dead Rising waren de hordes zombies, maar dat waren er geen 6000. Waarschuwing onderstaand filmpje bevat bloederige beelden.
Tijdens mijn YouTube-tocht om een filmpje te vinden kwam ik bij onderstaand. Hilarisch voor de mensen die Dead Rising speelden. If not dan doet het geheel een beetje vreemd aan (volgens mijn collega’s).
de Game Developers Conference. Naast een multipplayer-mode moet Dead Rising 2 zesduizend zombies tegelijkertijd weer kunnen geven. Een van de meest indrukwekkende dingen uit de eerste Dead Rising waren de hordes zombies, maar dat waren er geen 6000. Waarschuwing onderstaand filmpje bevat bloederige beelden.
Tijdens mijn YouTube-tocht om een filmpje te vinden kwam ik bij onderstaand. Hilarisch voor de mensen die Dead Rising speelden. If not dan doet het geheel een beetje vreemd aan (volgens mijn collega’s).
The Rock doet Miley Cyrus
Hij was een kampioen in World Wrestling Entertainment en maakte een paar jaar geleden een succesvolle overstap naar Hollywood. Dwayne The Rock Johnson presenteerde afgelopen weekend Nickelodeon's 22nd Annual Kids' Choice Awards. Bij de prijsuitreiking voor Miley Cyrus verscheen de spierbundel in dezelfde jurk als het popsterretje en dat leverde grappige televisie op.
De geschiedenis van gaming
Ik dacht eigenlijk dat ik na mijn 50 Cent Blood In the Sand-avontuur wel genoeg had van rap. Niets bleek minder waar toen ik deze link in mijn mailbox vond. Nu is de tekst bijzonder grappig, maar het gaat om de beelden. In iets meer dan vier minuten schiet de game-industrie voorbij. Van de originele Game Boy tot de hedendaagse consoles. How far have we come..
24-03-2009
Fouter dan fout (maar wel leuk)
50 Cent wie kent hem niet. Naast het maken van twijfelachtige muziek waar hij geweld en zijn eigen persoon verheerlijkt, is 50 ook into games. Blood In The Sand is een spel dat vorige maand verscheen en eigenlijk een grote reclamespot is voor het merk 50 Cent. Fiddy (zo wordt hij door zijn homies van G-Unit in de game genoemd) treedt op in het Midden Oosten. Als beloning ontvangt hij een met diamanten ingelegde schedel (zal wel iets te maken hebben met de lage stand van de dollar). Net voordat hij met zijn maatjes weer naar de good old USofA wil vertrekken wordt de schedel gejat. Een normaal mens gaat dan naar de plaatselijke politie. Fiddie niet hij trekt een arsenaal aan wapens open en verandert het Midden Oosten in een rokende puinhoop.
Tot zover het verhaal. Klinkt niet echt indrukwekkend, maar het wordt nog erger. Tussen de kogelregens door moet de speler op zoek naar posters van een boos kijkende Fiddy, die door de levels verstopt zijn. Ondertussen rooft de stoere rapper links en rechts zijn gage bij elkaar en schiet de ene na de andere helikopter uit de lucht. In die regio is het misschien wel normaal dat de bad guys ontsnappen in een chopper. Dit alles wordt nog mooier door de immer aanwezige monotone rap van Fiddy en one liners waar je tenen van krommen. Maar ja alles om de speler te overtuigen dat Fiddy een stoere en flinke vent is. Een beetje zelfkennis is de rapper vreemd. Hij komt namelijk in een groot gedeelte van de game over als een wanabee marcus Fenix uit Gears Of War. Wat op zich wel weer grappig is, maar ik dwaal af. Op papier is dit helemaal niets, in het echt is 50 Cent Blood In The Sand best te pruimen. Vooral als je een niet te moeilijke, onbedoeld grappige, gewelddadige shooter wilt spelen. De graphics zien er goed uit en als je dit alles niet te serieus neemt speelt het spel als een trein. Fouter dan fout maar ontzettend leuk en zelfs verslavend.
Tot zover het verhaal. Klinkt niet echt indrukwekkend, maar het wordt nog erger. Tussen de kogelregens door moet de speler op zoek naar posters van een boos kijkende Fiddy, die door de levels verstopt zijn. Ondertussen rooft de stoere rapper links en rechts zijn gage bij elkaar en schiet de ene na de andere helikopter uit de lucht. In die regio is het misschien wel normaal dat de bad guys ontsnappen in een chopper. Dit alles wordt nog mooier door de immer aanwezige monotone rap van Fiddy en one liners waar je tenen van krommen. Maar ja alles om de speler te overtuigen dat Fiddy een stoere en flinke vent is. Een beetje zelfkennis is de rapper vreemd. Hij komt namelijk in een groot gedeelte van de game over als een wanabee marcus Fenix uit Gears Of War. Wat op zich wel weer grappig is, maar ik dwaal af. Op papier is dit helemaal niets, in het echt is 50 Cent Blood In The Sand best te pruimen. Vooral als je een niet te moeilijke, onbedoeld grappige, gewelddadige shooter wilt spelen. De graphics zien er goed uit en als je dit alles niet te serieus neemt speelt het spel als een trein. Fouter dan fout maar ontzettend leuk en zelfs verslavend.
American Idol
Als je op Hollywood Boulevard loopt, dan word je aangesproken door de vreemdste personen. Mensen die verkleed in een vaak slecht zittend filmheldenpak (Superman, Shrek, Spider-Man) met je op de foto willen (voor geld), rappers die je hun eigen muziek willen verkopen (je mag eerst luisteren op de meegebrachte walkman) en mensen die gratis kaartjes weggeven. Je bent Nederlander of je bent het niet dus bij de laatste blijf je altijd even staan. Of we de pre-show van American Idol bij de CBS Studios wilden bijwonen. Of te wel als klapvee wilden fungeren. Het was zonnig en er waren geen directe plannen dus why not. Het programma is een nabeschouwing van de uitzending van de avond ervoor. Deze wordt door twee ex-idols (luchthoofden) aan elkaar gepraat, terwijl andere deelnemers vrolijk aanschuiven.
Net als in Nederland bestaan televisieopnames in Amerika ook uit veel wachten. We werden door een ventje in een te groot colbert ontvangen die ons hakkelend doorstuurde naar Mike. Mike is het type fout. Fout kapsel, foute uitstraling, foute telefoon, fout jasje en met een koptelefoon. Dat schijnt nogal wat indruk te maken want Mike deed het ding nimmer af. Met een tandpasta smile, kauwgum kauwend en knipogend wees hij het aanwezige klapvee naar de verzamelplaats. Hier ontpopte Mike zich in een griezelig ventje dat zich zelf wel heel erg leuk vond. Als een dirigent tijdens een crescendo wees hij achter elkaar meisjes aan. Meisjes met blond haar, donker haar, rood haar, meisjes met grote borsten, kleine borsten. Kortom mooie meisjes. Zij mochten vooraan staan en moesten vooral hard juichen en klappen.Voor ons zaten drie vriendinnen, die naar goed Amerikaans gebruik net iets te dik waren, wanhopig om de aandacht van Mike te smeken. Zij wilde ook zo graag, maar Mike was onverbiddelijk. Na anderhalf uur wachten begon het programma (wij stonden ergens achteraan). De speciale gast was Taylor Hicks, een grijzende ex-winnaar van Amerika’s populairste televisieprogramma. Als dank voor het klappen en schreeuwen kregen we zijn nieuwste cd vertelde de presentator ons. Dit nieuws zorgde voor een ovatie en gegil die mijn oren deden tuiten. Aan het einde van de opnames moesten we in een rij de studio verlaten. Het was net een schoolreisje. Bij de uitgang verblijdde Mike ons met de nieuwe cd van Taylor Hicks. Nadat ik het doosje in mijn handen kreeg gedrukt alsof het een baar goud was viel mij iets op. Die cheap bastards gaven het singeltje weg en niet eens het hele album. Aan de andere kant is ons een hoop bespaard. Entertainment Weekly recenceerde de cd als het volgt. Aaai mijnheer Hicks: Once upon a time — in 2006, to be precise — Taylor Hicks was one of the more annoyingly omnipresent figures in all of popular culture. At least he's not omnipresent anymore. Abandoned by his major-label benefactors the moment his 15 minutes finally ran out, the American Idol winner has now been reduced to hawking his supposedly soulful music on his own independent label. That doesn't make Hicks' music any better, of course, but look at it this way: He's no worse than any of the countless other graying dudes singing what they believe to be the blues in hotel lobbies and dive bars across the nation. Anyway het was geen verspilde middag, maar echt bijzonder was American Idol ook weer niet. Het was wel leuk om mijn eigen gezicht terug te zien een paar dagen later. (we keken de herhaling omdat we de originele uitzending waren vergeten), samen met een miljoen Amerikanen.
Net als in Nederland bestaan televisieopnames in Amerika ook uit veel wachten. We werden door een ventje in een te groot colbert ontvangen die ons hakkelend doorstuurde naar Mike. Mike is het type fout. Fout kapsel, foute uitstraling, foute telefoon, fout jasje en met een koptelefoon. Dat schijnt nogal wat indruk te maken want Mike deed het ding nimmer af. Met een tandpasta smile, kauwgum kauwend en knipogend wees hij het aanwezige klapvee naar de verzamelplaats. Hier ontpopte Mike zich in een griezelig ventje dat zich zelf wel heel erg leuk vond. Als een dirigent tijdens een crescendo wees hij achter elkaar meisjes aan. Meisjes met blond haar, donker haar, rood haar, meisjes met grote borsten, kleine borsten. Kortom mooie meisjes. Zij mochten vooraan staan en moesten vooral hard juichen en klappen.Voor ons zaten drie vriendinnen, die naar goed Amerikaans gebruik net iets te dik waren, wanhopig om de aandacht van Mike te smeken. Zij wilde ook zo graag, maar Mike was onverbiddelijk. Na anderhalf uur wachten begon het programma (wij stonden ergens achteraan). De speciale gast was Taylor Hicks, een grijzende ex-winnaar van Amerika’s populairste televisieprogramma. Als dank voor het klappen en schreeuwen kregen we zijn nieuwste cd vertelde de presentator ons. Dit nieuws zorgde voor een ovatie en gegil die mijn oren deden tuiten. Aan het einde van de opnames moesten we in een rij de studio verlaten. Het was net een schoolreisje. Bij de uitgang verblijdde Mike ons met de nieuwe cd van Taylor Hicks. Nadat ik het doosje in mijn handen kreeg gedrukt alsof het een baar goud was viel mij iets op. Die cheap bastards gaven het singeltje weg en niet eens het hele album. Aan de andere kant is ons een hoop bespaard. Entertainment Weekly recenceerde de cd als het volgt. Aaai mijnheer Hicks: Once upon a time — in 2006, to be precise — Taylor Hicks was one of the more annoyingly omnipresent figures in all of popular culture. At least he's not omnipresent anymore. Abandoned by his major-label benefactors the moment his 15 minutes finally ran out, the American Idol winner has now been reduced to hawking his supposedly soulful music on his own independent label. That doesn't make Hicks' music any better, of course, but look at it this way: He's no worse than any of the countless other graying dudes singing what they believe to be the blues in hotel lobbies and dive bars across the nation. Anyway het was geen verspilde middag, maar echt bijzonder was American Idol ook weer niet. Het was wel leuk om mijn eigen gezicht terug te zien een paar dagen later. (we keken de herhaling omdat we de originele uitzending waren vergeten), samen met een miljoen Amerikanen.
Gehoord en gezien in de VS
In Victoria Secret werd ik aangesproken door een enthousiaste verkoopmedewerker. Met een glimlach van oor tot oor vroeg ze samenzweerderig waar mijn accent vandaan kwam. Dutch, gromde ik zo vriendelijk mogelijk terug. Haar ogen begonnen te stralen. “That’s great. My grandfather is Dutch. Where do you guys live in Denmark?”
Een andere dijenkletser was bij een kassa. Ik gaf $100,- voor twee kaartjes. Deze kosten $90,-. Ik zou dus $10,- terug moeten krijgen. Kind kan de was doen, zou je denken. De mevrouw voor mij nam het $100-biljet in ontvangst, toverde een rekenmachine te voorschijn en tikte 100-90 in. Ze controleerde de uitkomst om mij $10,- terug te geven. Onze open monden zou ze waarschijnlijk ook niet begrepen hebben.
Een andere dijenkletser was bij een kassa. Ik gaf $100,- voor twee kaartjes. Deze kosten $90,-. Ik zou dus $10,- terug moeten krijgen. Kind kan de was doen, zou je denken. De mevrouw voor mij nam het $100-biljet in ontvangst, toverde een rekenmachine te voorschijn en tikte 100-90 in. Ze controleerde de uitkomst om mij $10,- terug te geven. Onze open monden zou ze waarschijnlijk ook niet begrepen hebben.
Jeroen in Jurassic Park
Een van de meest spectaculaire achtbanen is die van Jurassic Park. Het was wel erg nat. Gelukkig scheen de zon.
Universal Studios
Van Lynette, Bill, Sara en Jonny kreeg ik van mijn verjaardag twee kaartjes voor het pretpark Universal Studios. De laatste dag van onze vakantie dus lekker relaxen...
En ja je ziet dubbel.
Het park staat bekend vanwege de studiotour.
En ja je ziet dubbel.
Het park staat bekend vanwege de studiotour.
The Getty
Op mijn verjaardag gingen we naar Getty. Een museum in de Santa Monica Hills. Nu valt het aanwezige kunst daar een beetje tegen. Gelukkig maakte de omgeving veel goed.
En toen was daar Los Angeles
Natuurlijk wordt mijn favoriete stad niet overgeslagen.
Voor de eerste keer een echt touristich ding gedaan. Een open bus-tour langs ondermeer Beverly Hills.
Hieronder de favoriete winkels van Jeroen en Saskia. Lang leve de creditcard.
De Universal City Walk is het Amerika dat je kent van films. Een mooi openlucht winkelcentrum met veel dingen om te doen.
Zoals ieder jaar ook een bezoek aan onze Amerikaanse familie.
Voor de eerste keer een echt touristich ding gedaan. Een open bus-tour langs ondermeer Beverly Hills.
Hieronder de favoriete winkels van Jeroen en Saskia. Lang leve de creditcard.
De Universal City Walk is het Amerika dat je kent van films. Een mooi openlucht winkelcentrum met veel dingen om te doen.
Zoals ieder jaar ook een bezoek aan onze Amerikaanse familie.
Abonneren op:
Posts (Atom)