American Idol

Als je op Hollywood Boulevard loopt, dan word je aangesproken door de vreemdste personen. Mensen die verkleed in een vaak slecht zittend filmheldenpak (Superman, Shrek, Spider-Man) met je op de foto willen (voor geld), rappers die je hun eigen muziek willen verkopen (je mag eerst luisteren op de meegebrachte walkman) en mensen die gratis kaartjes weggeven. Je bent Nederlander of je bent het niet dus bij de laatste blijf je altijd even staan. Of we de pre-show van American Idol bij de CBS Studios wilden bijwonen. Of te wel als klapvee wilden fungeren. Het was zonnig en er waren geen directe plannen dus why not. Het programma is een nabeschouwing van de uitzending van de avond ervoor. Deze wordt door twee ex-idols (luchthoofden) aan elkaar gepraat, terwijl andere deelnemers vrolijk aanschuiven.



Net als in Nederland bestaan televisieopnames in Amerika ook uit veel wachten. We werden door een ventje in een te groot colbert ontvangen die ons hakkelend doorstuurde naar Mike. Mike is het type fout. Fout kapsel, foute uitstraling, foute telefoon, fout jasje en met een koptelefoon. Dat schijnt nogal wat indruk te maken want Mike deed het ding nimmer af. Met een tandpasta smile, kauwgum kauwend en knipogend wees hij het aanwezige klapvee naar de verzamelplaats. Hier ontpopte Mike zich in een griezelig ventje dat zich zelf wel heel erg leuk vond. Als een dirigent tijdens een crescendo wees hij achter elkaar meisjes aan. Meisjes met blond haar, donker haar, rood haar, meisjes met grote borsten, kleine borsten. Kortom mooie meisjes. Zij mochten vooraan staan en moesten vooral hard juichen en klappen.Voor ons zaten drie vriendinnen, die naar goed Amerikaans gebruik net iets te dik waren, wanhopig om de aandacht van Mike te smeken. Zij wilde ook zo graag, maar Mike was onverbiddelijk. Na anderhalf uur wachten begon het programma (wij stonden ergens achteraan). De speciale gast was Taylor Hicks, een grijzende ex-winnaar van Amerika’s populairste televisieprogramma. Als dank voor het klappen en schreeuwen kregen we zijn nieuwste cd vertelde de presentator ons. Dit nieuws zorgde voor een ovatie en gegil die mijn oren deden tuiten. Aan het einde van de opnames moesten we in een rij de studio verlaten. Het was net een schoolreisje. Bij de uitgang verblijdde Mike ons met de nieuwe cd van Taylor Hicks. Nadat ik het doosje in mijn handen kreeg gedrukt alsof het een baar goud was viel mij iets op. Die cheap bastards gaven het singeltje weg en niet eens het hele album. Aan de andere kant is ons een hoop bespaard. Entertainment Weekly recenceerde de cd als het volgt. Aaai mijnheer Hicks: Once upon a time — in 2006, to be precise — Taylor Hicks was one of the more annoyingly omnipresent figures in all of popular culture. At least he's not omnipresent anymore. Abandoned by his major-label benefactors the moment his 15 minutes finally ran out, the American Idol winner has now been reduced to hawking his supposedly soulful music on his own independent label. That doesn't make Hicks' music any better, of course, but look at it this way: He's no worse than any of the countless other graying dudes singing what they believe to be the blues in hotel lobbies and dive bars across the nation. Anyway het was geen verspilde middag, maar echt bijzonder was American Idol ook weer niet. Het was wel leuk om mijn eigen gezicht terug te zien een paar dagen later. (we keken de herhaling omdat we de originele uitzending waren vergeten), samen met een miljoen Amerikanen.