Sinds vorige week ben ik een columnist bij de zuster website van Dutch Cowboys: Game Cowboys. Iedere vrijdag wordt er een nieuw epistel geplaatst en als de nieuwe online staat, plaats ik de oude hier. Mijn allereerste column gaat over vroeger. Of te wel Opa aan de haal:
Via Facebook ontving ik vorige week een grappige ‘homemade’ viral: Gamelijstje Maken. De regels zijn simpel; publiceer 15 games waar je een goede herinnering aan hebt en stuur die door naar 15 vrienden met de uitnodiging hun favoriete 15 games ook op te schrijven. De crux is dat je er niet te lang over na moet denken. Nu ben ik niet zo van virtuele kettingbrieven, maar dit leek onschuldig genoeg om mee te werken. De eerste games die mij te binnen schoten waren; Metal Gear Solid, Driver, Resident Evil 2, Medal Of Honor (de eerste), Donkey Kong Country en Call Of Duty 4 Modern Warfare. Opvallend is dat het , met uitzondering van COD4MWF, allemaal oude games zijn. Om toch 15 games op te kunnen schrijven heb ik een blik moeten werpen in mijn gamekast. Met andere woorden, de rest van lijst bestond bijna alleen maar uit nieuwere games. Na het plaatsen bleef mijn opsomming door mijn hoofd spoken. Hoe kan het dat bijna alle beste en parate herinneringen komen van PSX-games? Als ik een aantal iconische momenten moet noemen uit de 20+ jaar dat ik games speel, dan kom ik niet verder dan vier echte WTF-belevingen. De dobberman pinchers die door het raam springen in Resident Evil 2, Psycho Mantis die mijn memorycard leest en de PSX controller doet bewegen, het sniper-level in Call Of Duty 4 en het ongebreidelde spelplezier van Donkey Kong Country. Ik begin op mijn opa zaliger te lijken, maar ik vroeg mij af of vroeger alles echt beter was? Oké, vorige week viel mijn mond open bij het tweede level van Medal Of Honor (de nieuwe) en ook ik kijk uit naar Call Of Duty Black Ops. Maar of ik ze over een jaar of twee nog herinner? Ik ben bang van niet. Dit zegt overigens niets over de kwaliteit van deze spellen, maar meer over de manier van consumeren. Hear me out. De meeste nieuwe games zijn spectaculair, goed speelbaar en jammer genoeg ook vaak 13 in een dozijn. Is dat erg? Neuh, dat denk ik niet. De huidige gamers (en ik dus ook) zijn allesvreters. Zij willen veel en snelle ervaringen. Of iets origineel of vernieuwend is, lijkt op de tweede plaats te komen. Gelukkig speelt de game-industrie goed in op die wens. Neem alleen al de steeds korter wordende speelduur van veel spellen (yep ik heb het hier over Medal Of Honor). Ook niet onbelangrijk is om te weten dat ik nu (bijna) alles speel. Met uitzondering van het MMORPG en RTS-genre draaien mijn PS3, Xbox 360, Wii, PSP en NDS overuren. Dit terwijl ik vroeger één game tegelijk speelde. Een klein onderzoekje bij mijn vrienden en bekenden leert dat de hedendaagse consument ook alles speelt of wil spelen. Of ze games nu kopen (goed), kopiëren (slecht) of lenen, alles draait om the next big thing. Het is verdomde jammer dat hierdoor de iconische WTF-momenten, niet meer binnenkomen. Was vroeger alles beter? Nope de beleving was simpelweg intenser door de schaarste. Dat is tenminste mijn bescheiden mening. PS. Nieuwsgierig naar mijn lijstje geworden? Check: hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten