Goes klassiek

Mijn kennis van klassieke muziek gaat niet verder dat de soundtrack van Platoon (Adagio for Strings) en de muziek uit talloze reclamefilmpjes. Daarnaast kwam ik er een paar jaar geleden achter dat de sprookjes lp’s die ik als Jeroentje luisterde ook klassieke muziek gebruikten. Ondanks dat vind ik de muziekstroom interessant en tegelijkertijd intimiderend. Fast forward naar tweede Kerstdag. Van een werkrelatie had ik twee kaarten voor het Kerst Concert van Wibi Soerjadi in het Concertgebouw gekregen. Ik heb het volgende geleerd:

1
Kuchen of je keelschrapen is heel erg hip onder concertbezoekers. Irritant voor de luisteraars, maar daar trok een deel van de aanwezigen zich niets van aan. Het schijnt erg moeilijk te zijn om twee keer een krap uur stil te zitten en ook nog te zwijgen.


2
Ik heb nog nooit pianomuziek gehoord zoals ik dat in het Concertgebouw hoorde. De akoestiek is perfect en ‘het afsterven van een pianotoon’ is live ontzagwekkend en melancholisch tegelijkertijd.


3
Wibi is passie. Ik heb zelden andere artiesten zo op zien gaan in wat ze doen. Diegene die er uitspringt is de live uitvoering van Jungleland. Bruce Springsteen geniet intens van de solo van Clarence Clemons. Die passie, die concentratie zag ik bij Wibi iedere keer als een nummer bijna op het einde was. Iets dat ik het beste kan omschrijven als het niet willen dat het slot er aankomt. Wat weer voor kippenvel zorgde.



4
Klassieke muziek is mooi. Hoewel ik zo goed als geen nummer kende dat gespeeld werd, wist de muziek mij meerdere keren te raken. Raken is overigens ook negatief. Een nummer omschreef ik tegen mij vrouw als overspannen gepingel. De toegift van een Queen transcriptie was daarentegen fantastisch.



5
Klassieke muziek is ontspanningstherapie
Nog niet eerder ben ik zo relaxed een concertzaal uitgekomen. Door de (veelal) rustige klanken dacht ik aan niets en luisterde alleen maar naar de muziek. Hoezo zen?