Mash Up Star Wars Star Trek

Science fiction–fans zijn vreemde wezens op te delen in twee kampen; de Trekkies en de Warsies. De eerste groep is gek van Star Trek en de laatste van Star Wars. Nu ben ik van het principe leef en laten leven, maar als je te ver gaat in je die hard-fan zijn vanStar Wars of Star Trek gaat je lift volgens mij niet helemaal naar de bovenste verdieping. Anyway als bezoeker van meerdere premières, conventies en evenementen word ik wel vaker geconfronteerd met dit soort fans. Ook deze zijn weer in twee groepen in te delen. De ene is verkleed als zijn of haar favoriete karakter en de andere roept tegen iedereen die het horen wil dat zijn hobby veel leuker en dus belangrijker is dan de ander. Een Star Trek-fan is ooit erg boos op mij geworden toen hij zich voorstelde als Dokter Spock. Waarna ik quasi serieus antwoordde; van die opvoedboeken voor kinderen? Begrijp mij niet verkeerd ik heb ook alle Star Trek-series en Star Wars-films gezien. Ben zelfs naar de Star Trek Experience in Las Vegas geweest. Beide franchises zijn leuk. Daarom kwam ik ook niet meer bij toen ik deze Star Wars- Star Trek mash up zag op YouTube.

The Truth Is Out There

Buitenaardse wezens en Unidentified Flying Objects, ik word er niet warm of koud van. Tenminste in het echte leven. Als deze bizarre verschijnselen in een game of een film worden gebruikt dan is het een ander verhaal. Maar ik dwaal af. Nu.nl vertelde mij dat het UFO-mysterie in Amsterdam is opgelost. Ik zeg joepie en dan wat voor UFO-mysterie. Het schijnt dat de bewoners van Amsterdam Noord afgelopen week opgeschrikt werden door rondvliegende ruimtevoertuigen. Op zich een spannend verhaal, maar ook een gevalletje van een flinke anticlimax. De lichten waren namelijk afkomstig van het bedrijf Party Entertainment. Het zoeken naar bewijs van buitenaards leven gaat dus gewoon door. In Canada ging het even iets spectaculairder. De bewoners in Edmonton zagen een neerstortende UFO, tenminste dat dachten ze. Bleek het komeet te zijn. Tenminste dat zegen ze. Zou dit geen gevalletje zijn voor Fox Mulder van The X-Files. Kijk en oordeel zelf.

Pink-spelletje gejat van Werner

Werner Schlosser, collega en uitbater van de zeer grappige blog http://www.wernerswereld.web-log.nl/ (zeker checken als je op de hoogte wil blijven obscure Spaanse muziek :-) publiceerde een spelletje met zangeres Pink. Onder het mom beter goed gejat dan slecht bedacht, hierbij een geslaagd voorbeeld van de muziekindustrie die games gebruikt om hun producten aan te prijzen.

De eerste Nederlandse game-podcast

Een van de leukste dingen van de lancering van iTunes is de beschikbaarheid van zogenaamde Podcasts. Deze ‘radio-uitzendingen’ van amateurs en professionals zijn gratis te downloaden via iTunes. Waar je ook van gek van bent (van tuinieren tot humor) er is wel een Podcast van. Tot twee weken geleden was er nog geen Nederlandstalige Podcast over games. Daar heeft het gameblog Bashers.nl verandering in gebracht. Iedere dinsdag verschijnt er een nieuwe aflevering. Afgelopen weekend heb ik de eerste twee afleveringen tijdens mijn Sinterklaas-inkopen afgeluisterd en dat viel niet tegen. Oké de presentatoren zijn uber-hardcore en steken hun eigen mening niet onder stoelen of banken, maar het luistert zeer plezierig weg. De belangrijkste reden hiervoor is de kroeg atmosfeer die de Podcast uitstraalt. Het zijn gewoon drie (in veel gevallen) gelijkgestemden die ouwehoeren over games.



Er zijn twee irritaties waarvan ik hoop dat ze die oplossen. Ten eerste werd in aflevering één zonder enige waarschuwing een belangrijk verhaalelement van Gears Of War 2 onthuld. De daaropvolgende discussie was leuk, maar ik was nog niet op dat punt in het spel terechtgekomen. Lekker dus! De andere is de stelling name. In aflevering twee werd gemeld dat Rock Band 2 een betere game was dan Guitar Hero: World Tour. Dat kan natuurlijk een mening zijn, maar even later vertelde een van de presentatoren dat Rock Band 2 in Amerika de strijd had gewonnen van de concurrent. Dat kan natuurlijk ook, al denk ik van niet, maar staaf dat dan met cijfers. Nu ben ik meerdere keren per jaar in de Verenigde Staten en de laatste keer in september was het in de gamewinkels vooral Guitar Hero dat domineerde.



Anyway met de bashers-Podcast heeft het blog een vliegende en succesvolle start gemaakt. Als je het leuk vindt om gamers over games te horen praten en je hebt wekelijks een uurtje over, snel dan naar www.bashers.nl of abonneer je (gratis) via iTunes.

Kijken Naar Gamers

Iedereen die games speelt weet hoe intens die ervaring kan zijn. Hiermee zie je dat (veel) spelletjes niet meer onder doen voor een gemiddelde Hollywood-film. The New York Times Magazine plaatste op haar website een filmpje van Immersion dat laat zien hoe gamers reageren op wat ze doen. Wie herkent zich? Opvallend dat de makers zich totaal niet houden aan de leeftijdclassificatie. Het grootste gedeelte van de Amerikaanse koters speelde namelijk 18+ games als Call Of Duty 4: Modern Warfare. Maar een Amerikaanse kniesoor die daar oplet.

Star Wars-fans Die Wel Erg Ver Gaan

Je kan zingen en je bent een Star Wars-fan of liever fan van de muziek van soundtrack-maker John Williams. Wat doe je dan? Juist je plaatst een filmpje op YouTube waar je het Star Wars-verhaal zingt op de muziek van mijnheer Williams. Alle bekende thema's van Close Encounters tot Indiana Jones komen voorbij. Inmiddels hebben 2.516042 internetters deze muzikale uitspatting gezien. Ik zeg hulde en wanneer komt dit op single uit?

Pac Man The Movie

Na Spider-Man, Batman, Iron Man, The Hulk en binnenkort Watchman wordt het tijd dat Hollywood zich op een nieuw genre stort. De games gebasseert op videogames zijn altijd van een twijfelachtig niveau geweest. Iedereen die de Super Mario Movie of Uwe Bowl-crap heeft gezien kan dat beamen? Maar er is hoop, bekijk deze trailer maar eens. Ik zeg Hollywood maken die hap.

The Wrestler

Regisseur Darren Aronofsky (Pi, Requiem For A Dream) heeft een nieuwe film gemaakt die nu al vergeleken wordt met de eerste Rocky. The Wrestler is overladen met festivalprijzen en kan ook de comeback betekenen voor has been Mickey Rourke. In Hollywood wordt nu al gefluisterd dat hij met zijn rol als worstelaar Randy Ram Robinson een zeer grote kans maakt op een nominatie in de categorie Best Actor voor de Academy Awards. De trailer ziet er in ieder geval veel belovend uit.

Guitar Hero: World Tour

Hello Poland, Hello Sweden, Hello Los Angeles. Rare manier om een blog mee te beginnen, maar lees even door. Mijn kinderdroom was altijd om zanger te worden en als dat niet lukte dan tenminste gitarist van Kiss. Na mijn vijfde was het overduidelijk dat ik noch de stem noch de muzikale aanleg had om die droom te verwezenlijken. Vorige week moest ik ineens weer denken aan die kinderwens. De volledige Guitar Hero: World Tour (gitaar, drums en microfoon) prijkt in huize van Trierum. Voor diegene niet in de know (op welke planeet leef je), Guitar Hero is een game waarmee de speler transformeert in een echte rocker.



Het leuke aan Guitar Hero is dat dit spel het toppunt van sociaal is. Je kunt namelijk als remi alleen op de wereld spelen maar ook met meerdere mensen. De die hard GH-speler is Saskia, ik tokkel wat mee op de easy-instelling. Vanavond zijn we een band begonnen en aan het toeren geslagen. Iets dat gepaard ging met verkrampte vingers en opperste concentratie. Die hele avond baste ik er lekker op los terwijl Saskia haar gitaarkunsten botvierde op het plastieken muziekinstrument. Bij de andere Guitar Hero-delen kwam de hulp in de vorm van Michiel S. Maar hij vond het nodig om een paar maanden geleden naar Engeland te emigreren. Gelukkig is de game ook via Xbox LIVE te spelen. Door middel van de wondere uitvinding internet kan je met andere mensen waar ook ter wereld spelen.



Guitar Hero: World Tour is een van de leukste uitvindingen sinds de opkomst van het first person shooter-genre. Nu weet iedereen dat in het najaar er een shitlading aan nieuwe games uitkomen. De game-industrie is ook niet gisteren geboren en speelt handig in op wat hot is. Daarom komt bijna iedere uitgever deze periode met een muziekspel. Op de plank nog te spelen prijken inmiddels Lips en SingStar (karaoke), Wii Music en Rock Band 2. Natuurlijk veel te veel titels om compleet op los te gaan, maar wat in het vat zit verzuurt niet zullen we maar zeggen.

Een bewijs dat het op easy makkelijk spelen is, zie je op dit YouTube-filmpje waar een echte Guitar Hero Paint It Black van The Rolling Stones op expert speelt.

Derren Brown

Derren Brown is een handige Britse kerel die specialist is op het gebied van hypnose. Hij gebruikt ‘die gave’ om te entertainen. Meestal is dat schokkend, maar ook erg leuk. Vaker is het een gevalletje van is die nu echt, of afgesproken. Onder die categorie valt ook onderstaand filmpje. Het heeft met gamen en zombies te maken. Kijk een oordeel zelf.

Bike Hero

Guitar Hero: World Tour is uit en dat zorgt voor slapeloze nachten en verkrampte vingers. Het zorgt ook voor volksstammen die op YouTube laten zien hoe goed ze dat ene moeilijke nummer kunnen spelen. Ook zijn er mensen die veel te veel vrije tijd hebben en hun liefde voor Guitar Hero op een andere manier laten zien. Het slaat nergens op, maar is zeker wel leuk. Ruim baan voor Bike Hero.

Guitar Hero: World Tour reclame

Uitgever Activision bewijst met de briljante Amerikaanse reclame-uiting van Guitar Hero: World Tour, dat gamen nog steeds ‘een mannending’ is. De dame in kwestie in Heidi Klum en voor de filmliefhebbers, ze doet een scene van Risky Business na.

Nog één keer Call Of Duty 5

Halleluja de eindstreep is gehaald. Ik heb Call Of Duty 5: World At War uitgespeeld. Als ik zeg dat dit bloed, zweet en tranen heeft gekost dan overdrijf ik niet. Diegenen die onbekend zijn met mijn COD-verhouding raad ik aan even naar beneden te scrollen naar Jeroen doet niet mee aan de Call Of Duty 5-hype.


Anyway de credits zijn bekeken en de zombie mode unlocked. En ik moet heel eerlijk zeggen: wauw. Tenminste tot het moment dat mijn vrouw mij licht sarcastisch vroeg of het ging over een andere Call Of Duty. “Heb je het hier over de game die je gisteren nog vervloekte.” Beschamend boog ik mijn hoofd en mormelde een ja. “Maar op het einde was het heel tof, episch zelfs.” Toen het laatste woord mijn mond uitrolde begreep ik al dat dit een discussie zou worden die ik verlies. Mijn vrouw keek begrijpend naar mij en vergeleek mijn week met World At War met naar de dokter gaan. Je hebt de hele week last van iets en als je eindelijk bij de dokter zit dan is dat gevoel weg. Desalniettemin de laatste twee levels van Call Of Duty 5 maken een hoop goed. Of zou dit een typisch gevalletje zijn van verdringing. Hoe dan ook de singleplayer is finito en nu kan ik mij uitleven op het multiplayer gedeelte. Call Of Duty 5 is dood, lang leve Call Of Duty 5.

De burgermeester van Batman

W.T.F. hoor ik je denken, toen je de kop las. De burgermeester van Batman? Dat is toch een strip/filmheld en die hebben toch geen burgermeester. Dat dacht ik ook tot een paar dagen geleden. Batman is namelijk niet alleen de creatie van Bob Kane, maar ook de naam van een plaats in Turkije.



Een Turks stadje dat Batman heet, kan je een coolere naam bedenken? Jammer dat de burgervader een beetje een zeikerd lijkt. We hebben het hier over edelachtbare Hüseyin Kalkan. De beste man rook geld en wil Hollywood aanklagen. Preciezer de filmmakers van The Dark Knight. Kalkan van Batman (het stadje) denkt namelijk dat hij recht heeft op royalty’s van de film. “De naam Batman is van ons. Er is maar één Batman in de wereld en de Amerikaanse producenten hebben die naam gebruikt zonder ons in te lichten.” Nu is Hollywood niet de makkelijkste als het gaat om de naam Batman. Volgens de krant Hurriyet Daily News (wie leest die niet) heeft een voormalige inwoner van Batman (het stadje niet de strip/filmheld de nodige problemen gehad met de filmstad. Şafii Dağ woont in Duitsland en had twee restaurants met de naam Batman. Om een lang verhaal kort te maken, de filmproducenten waren niet echt blij dat hun cashcow bij onze Oosterburen gebruikt werd om kebab te verkopen en Şafii moest aan een naamsverandering geloven.



Wie meer wil weten over het plaatsje Batman kan terecht op http://en.wikipedia.org/wiki/Batman,_Turkey
Waar zouden we zijn zonder Wiki?

Watchman

In 1986 verscheen het eerste nummer van Watchman. Een comic uitgeven door DC en gecreëerd door Alan Moore en David Gibbons. Als je niet van stripverhalen houdt dan haal je nu waarschijnlijk de schouders op. Ik voorspel echter dat volgend jaar maart heel de wereld in de ban zal zijn van Watchman.



De graphic novel Watchman(duur woord voor stripverhaal) staat bekend als de meest intelligente strip ooit. DC verkocht er miljoenen van. Door de jaren heen heeft Hollywood geprobeerd om hier een film van te maken. De projecten kwamen echter nooit uit de steigers. Het verhaal zou te complex zijn en 384 pagina’s niet verfilmbaar. Daar kwam een paar jaar gelden verandering in toen regisseur Zack Snyder (300) zijn zinnen op de magnus opus van Moore en Gibbons zette. Het resultaat is vanaf maart in de Amerikaanse bioscoop te zien. De trailer ziet er in ieder geval geweldig uit.



Een ander voordeel van de plotselinge aandacht is dat er veel nieuwe Watchman merchandise verschijnt. De mooiste heb ik in mijn bezit. Watching The Watchman is een veel te duur koffietafelboek waarin alle facetten van het maken van de legendarische strip naar voren komen. De eerste editie bevat een schets en handtekening van artiest Dave Gibbons.



Iedereen die volgend jaar een beetje up to date wil zijn kan zijn tanden zetten in de graphic novel. Waarschuwing vooraf Watchman is zware kost, maar net zo bevredigend als ieder literair werk. Nieuwsgierig geworden? Je kunt de strip natuurlijk aanschaffen bij winkels als American Book Center of Fame, maar ik raad aan om deze te halen in een echte comicwinkel. Wip even langs bij GoJoker, Zeedijk 31a in Amsterdam, een van de leukste hardcore stripzaken van Nederland. Lees of liever ervaar de graphic novel en dan behoor je ook tot die incrowd die na het verlaten van de bioscoop net iets te hard zegt: “het boek was beter”.



Om in de stemming te komen, de nieuwste trailer.

De Call Of Duty 5-hype

Vorige week verscheen Call Of Duty 5: World At War. Voor al diegenen die net inschakelen, ik ben een groot COD-fan. Verslond de multiplayer en kon niet wachten tot ik mijn handen vuil kon maken aan deze, volgens het persbericht, ultra realistische oorlog-shooter. Zoals de meeste spelers van het eerste uur zette ik de moeilijkheidsgraad op Hardened, de een na moeilijkste manier om te spelen. In de vorige COD-delen zorgde dit voor een onvergetelijke speelervaring. In het nieuwste deel ook, ware het niet dat deze verre van positief was. Maar ik loop op de zaken vooruit.



Volgens persberichten, internet bloggers en de eerste feedback van de gespecialiseerde pers was Call Of Duty 5: World At War het beste sinds gesneden brood. Oké spreekwoordelijk dan. Dit deel zou beter zijn dan deeltje vier dat de maatstaf voor first person shooters was. Bij de openingsbeelden zat de sfeer er gelijk goed in. Exploderende gebouwen, banzai roepende Japanners die op je af rennen, een complete pandemonium. Met de sfeer zat het wel meer dan goed. Het spelen was niet makkelijk, maar zeer uitdagend. Het eerste frustratiepuntje kwam door de uit het niets verschijnende granaat. Boem, plof, dood. Kan gebeuren dus na een binnensmonds vloekje gewoon lekker verder. Na een half uur werd het gevloek zo erg dat mijn buurvrouw de volgende morgen vroeg waarom ik zo kwaad was geworden op mijn vrouw. Ga dan maar eens uitleggen dat je een spelletje speelde. Call Of Duty 5: World At War was een game die ik zo graag te gek had gevonden en dat bij vlagen is, maar voor het grootste gedeelte is dit een exercitie in verhoogde hartslag en niet op een goede manier. Ik heb het hier alleen over de singleplayer, het multiplayergedeelte maakt een hoop goed, maar kan in mijn ogen nog steeds niet tippen aan COD4 (maar wie ben ik). Om al mijn frustratie van mij af te schrijven hierbij de tien geboden voor COD 5

Gebod 1
Gij zult altijd geraakt worden door de vijand, waar of bij wie gij ook in de buurt staat. Gij fungeert als kogelmagneet.



Gebod 2
Gij zult altijd sterven door de vele granaten die altijd precies bij u in de buurt worden gegooid, hoever de tegenstander ook staat.

Gebod 3
Gij zult zich niet ergeren aan de medestrijders, ook al duwen zij u uit de dekking wat resulteert in een bloederige dood.

Gebod 4
Gij zult geen hoge achievements halen als gij niet op Veteran speelt.

Gebod 5
Gij zult de naam van de Heer in ijdelheid gebruiken, niet een keer maar ontelbare keren.

Gebod 6
Gij zult minstens een controller op de grond kapot gooien uit pure frustratie.

Gebod 7
Gij zult slapeloze nachten en in foetushouding gaan slapen afvragend hoe het mogelijk is dat de eindstreep nog niet gehaald is.

Gebod 8
Gij zult niet boos worden als de vijanden blijven komen hoe vaak gij ze ook naar de maker schiet.

Gebod 9
Gij zult de medestrijders niet kunnen onderscheiden van de vijanden.

Gebod 10
Gij zult niet verrast worden als de vijand op de meest vreemde plekken (van achteren) aanvalt.



Pas in de laatste levels komt het briljante van de vorige game weer iets naar boven. Een beetje laat, maar beter laat dan ooit. Zoals je al leest ben ik geen fan van de singleplayer. Gelukkig maakt de multiplayer de mankementen van de singleplayer een beetje goed. COD5 gaat de van Trierum geschiedenisboeken in als meest tegenvallende game van najaar 2008. De handdoek wordt echter niet in de ring geworpen. In de laatste 10 jaar is er nog geen game geweest die mij er onder kreeg dus dat gaat World At War ook niet lukken. Althans, dat hoop ik.

Koefnoen doet Kane

Kane, je moet er van houden en dat doe ik dus niet. Dat gekweel van die zanger die steenkolen Engels uitspuwt, eigenlijk gewoon de belichaming van fout is en dan heb ik het nog niet eens over de muziek. Anyway de mannen van Koefnoen deden een perfecte en daarom waanzinnige persiflage. Ik zeg daar zal Dinand niet blij mee zijn.

WWE in Brussel

Als we het overgrote gedeelte van de Nederlandse bevolking mogen geloven dan is Amerikaans worstelen niet leuk. Dit terwijl ze in Duitsland, Engeland, Spanje, Frankrijk en België blijven warmlopen voor de mannelijke en vrouwelijke spierbundels van World Wrestling Entertainment. Ik ben sinds de jaren-80 fan van deze soap voor mannen.



De fascinatie van deze vorm van sport en entertainment komt vooral door het laatste woord. Iedereen die wel eens een show van de WWE heeft gezien (op tv of in het echt) weet dat entertainment hoog in het vaandel staat. De combinatie van vuurwerk, opzwepende rockmuziek en langlopende verhaallijnen en sport zorgt dat de verslavingsfactor hoog was. Begin dit jaar nam mijn interesse lichtelijk af. De drie wekelijkse shows werden niet meer gevolgd op internet, de WWE-blaadjes niet meer gekocht en de websites liet ik links liggen. Mijn worstelfix werd in leven gehouden door de dvd’s van distributeur Rough Trade en de verhalen van mijn maatjev Rick.



Langer dan ik herinneren kan hebben Rick en ik een traditie. Ieder jaar bezoeken we een worstelevenement in Europa. Na vorig jaar Duitsland en Engeland was vorige week Brussel aan de beurt. De spierbundels van de WWE deden de Belgische stad voor een vierde keer aan. Dik 7000 schreeuwende fans verwelkomden de sportentertainers. Nu zijn worstelfans vaak makkelijk herkenbaar. Ze dragen een T-shirt of een petje van hun favoriete ster, zijn vaak van het mannelijke geslacht, iets gezet, in veel gevallen niet geschoren en bovendien erg luidruchtig. In ons vak viel het op dat er een flink aantal bezoekers waren die volgens mij niet wisten dat het hier om showworstelen ging. Maar goed, de sfeer zat er goed in al was de show, vergeleken met vorige events, bijzonder magertjes.



Op het moment dat de bel om half twaalf luidde (de show duurde bijna drie uur) van de laatste wedstrijd en doodgraver Undertaker de reus Big Show versloeg snelden wij naar de auto. Brussel Amsterdam is namelijk nogal een stukje rijden. Twee en half uur later zat ik thuis en zette alles nog een keer op een rij. Maffe fans, check, spektakel check, matige show, check, vermoeidheid (ik had die dag gewerkt) check. Ik vroeg mij af of dit nu echt nog wel leuk was. Zonder dat ik er erg in had plaatste ik de nieuwste game WWE Smackdown vs Raw in mijn console en in een klap waren al die twijfels verdwenen. De digitale evenknieën van deze muscleheads gaven mij wel die fantastische show. Mijn dolby surround zorgde voor het spektakel. Iets waar de buren zo hoorde ik de volgende morgen niet echt blij mee waren, maar dat terzijde. Het worstelcircus van de WWE is zondermeer leuk om mee te maken, echter voor de echte kick moet je bij de games zijn en als je alles goed wil zien raad ik de twee dvd’s aan die maandelijks in de bakken van de plaatselijke Free Record Shop liggen.
Desalniettemin, de kaarten voor 2009 zijn al weer besteld.

De Amerikaanse verkiezingen

Volgende week woensdag is het bekend wie de nieuwe president van Amerika gaat worden. Vier jaar geleden werd de uitslag in Nederland overschaduwd doordat Mohammed B het nodig vond een mes te steken in Theo van Gogh. Op de voorpagina na de Amerikaanse verkiezingen prijkte niet het tronie van de herkozen Bush, maar van een levenloze van Gogh. Iets wat de filmmaker, had hij de aanslag overleefd zeker grappig had gevonden. Wie de kranten op vijf november openslaat krijgt wel de foto te zien van een vierende McCain of Obama. Ik volg de verkiezingsstrijd actiever dan normaal sinds september. Tijdens een vakantie in Washington was het bijna onmogelijk om niet meegesleurd te worden in het mediageweld van Obama vs McCain. De bejaarde oorlogsveteraan kondigde tijdens ons bezoek aan de VS zijn running mate aan. De achteraf niet zo slimme zet zou de vrouwelijke democraatstemmer over moeten halen om McCain Palin aan te kruizen op het verkiezingsformulier. Die groep was, zo moeten de Republikeinen hebben geredeneerd, boos omdat Obama en niet Hillary Clinton verkozen was om een gooi te doen naar het presidentschap. De steun voor Barack groeide alleen maar. Geholpen door de vele stuntelige optredens van de gouverneur van Alaska en een financiële crisis. Amerika schijnt genoeg te hebben van acht jaar Bush.



De Amerikaanse verkiezingen zijn veel leuker om te volgen dan Nederlandse. De reden hiervoor is de media, of liever het gebruik van de media en het Amerikaanse publiek. In Washington was een souvenirwinkeltje dat de populariteit tussen de twee kandidaten liet zien door middel van het aantal prullaria dat verkocht werd. In New York werd ik, gekleed in een Vote For Change t-shirt meerdere keren aangesproken door voorbijgangers met een duim omhoog en twee woorden: Cool shirt. De partijen laten ook geen mogelijkheid voorbij gaan om hun kandidaat in de picture te krijgen. De leukste vond ik de comics (stripboeken) die verschenen over de potentiële president. Denk eens aan titels als Presidential Material, Obama: The Comic Book en McCain: The Comic Book. Het leven van de kandidaat in 20 pagina’s. Best interessant om te lezen, maar de commercie druipt hier natuurlijk vanaf.



De gemiddelde Amerikaan ging ook helemaal los in de game-industrie. Het boksspel FaceBreaker bevat een mode waarmee de speler zelf pugilisten kan ontwerpen en deze online delen met andere gamers. Je raadt het al, de meest gemaakte poppetjes zijn McCain en Obama. De laatstgenoemde gebruikt games om zieltjes te winnen. In de VS-versie van het racespel Burnout Paradise prijken campagneborden van Barack.



Ook de reguliere pers lijkt niet genoeg te krijgen van de verkiezingsrace. Vorige week stond Obama voor de derde keer dit jaar op de cover van Rolling Stone. Ieder magazine heeft wel een verkiezingspecial. Het Amerikaanse blad Geek deed haar duit in het zakje door de presidentskandidaten te vergelijken met fictieve presidenten uit film en boeken. Ik kan geen ander land bedenken waar de media zo goed geld weet te slaan uit verkiezingen. Want al die bladen en strips worden natuurlijk verkocht. Op hoeveel covers van niet politieke getinte bladen heeft Balkenende gestaan? Waarom verschijnen hier geen spotjes waar de ene partij de andere met de grond gelijk maakt? En het belangrijkste waar was een paar jaar geleden de Suske & Wiske special Jan Peter Balkenende De Saaie Snijer? Woensdagochtend weten wie de vrije wereld voor de komende vier jaar gaat leiden. Of liever gaat puinruimen. De toch wel conservatieve McCain of Obama die voor verandering wil gaan. Wie het ook wordt, ik moet denken aan de uitspraak; the more things change, the more they stay the same.