Nog één keer Call Of Duty 5

Halleluja de eindstreep is gehaald. Ik heb Call Of Duty 5: World At War uitgespeeld. Als ik zeg dat dit bloed, zweet en tranen heeft gekost dan overdrijf ik niet. Diegenen die onbekend zijn met mijn COD-verhouding raad ik aan even naar beneden te scrollen naar Jeroen doet niet mee aan de Call Of Duty 5-hype.


Anyway de credits zijn bekeken en de zombie mode unlocked. En ik moet heel eerlijk zeggen: wauw. Tenminste tot het moment dat mijn vrouw mij licht sarcastisch vroeg of het ging over een andere Call Of Duty. “Heb je het hier over de game die je gisteren nog vervloekte.” Beschamend boog ik mijn hoofd en mormelde een ja. “Maar op het einde was het heel tof, episch zelfs.” Toen het laatste woord mijn mond uitrolde begreep ik al dat dit een discussie zou worden die ik verlies. Mijn vrouw keek begrijpend naar mij en vergeleek mijn week met World At War met naar de dokter gaan. Je hebt de hele week last van iets en als je eindelijk bij de dokter zit dan is dat gevoel weg. Desalniettemin de laatste twee levels van Call Of Duty 5 maken een hoop goed. Of zou dit een typisch gevalletje zijn van verdringing. Hoe dan ook de singleplayer is finito en nu kan ik mij uitleven op het multiplayer gedeelte. Call Of Duty 5 is dood, lang leve Call Of Duty 5.