De Call Of Duty 5-hype

Vorige week verscheen Call Of Duty 5: World At War. Voor al diegenen die net inschakelen, ik ben een groot COD-fan. Verslond de multiplayer en kon niet wachten tot ik mijn handen vuil kon maken aan deze, volgens het persbericht, ultra realistische oorlog-shooter. Zoals de meeste spelers van het eerste uur zette ik de moeilijkheidsgraad op Hardened, de een na moeilijkste manier om te spelen. In de vorige COD-delen zorgde dit voor een onvergetelijke speelervaring. In het nieuwste deel ook, ware het niet dat deze verre van positief was. Maar ik loop op de zaken vooruit.



Volgens persberichten, internet bloggers en de eerste feedback van de gespecialiseerde pers was Call Of Duty 5: World At War het beste sinds gesneden brood. Oké spreekwoordelijk dan. Dit deel zou beter zijn dan deeltje vier dat de maatstaf voor first person shooters was. Bij de openingsbeelden zat de sfeer er gelijk goed in. Exploderende gebouwen, banzai roepende Japanners die op je af rennen, een complete pandemonium. Met de sfeer zat het wel meer dan goed. Het spelen was niet makkelijk, maar zeer uitdagend. Het eerste frustratiepuntje kwam door de uit het niets verschijnende granaat. Boem, plof, dood. Kan gebeuren dus na een binnensmonds vloekje gewoon lekker verder. Na een half uur werd het gevloek zo erg dat mijn buurvrouw de volgende morgen vroeg waarom ik zo kwaad was geworden op mijn vrouw. Ga dan maar eens uitleggen dat je een spelletje speelde. Call Of Duty 5: World At War was een game die ik zo graag te gek had gevonden en dat bij vlagen is, maar voor het grootste gedeelte is dit een exercitie in verhoogde hartslag en niet op een goede manier. Ik heb het hier alleen over de singleplayer, het multiplayergedeelte maakt een hoop goed, maar kan in mijn ogen nog steeds niet tippen aan COD4 (maar wie ben ik). Om al mijn frustratie van mij af te schrijven hierbij de tien geboden voor COD 5

Gebod 1
Gij zult altijd geraakt worden door de vijand, waar of bij wie gij ook in de buurt staat. Gij fungeert als kogelmagneet.



Gebod 2
Gij zult altijd sterven door de vele granaten die altijd precies bij u in de buurt worden gegooid, hoever de tegenstander ook staat.

Gebod 3
Gij zult zich niet ergeren aan de medestrijders, ook al duwen zij u uit de dekking wat resulteert in een bloederige dood.

Gebod 4
Gij zult geen hoge achievements halen als gij niet op Veteran speelt.

Gebod 5
Gij zult de naam van de Heer in ijdelheid gebruiken, niet een keer maar ontelbare keren.

Gebod 6
Gij zult minstens een controller op de grond kapot gooien uit pure frustratie.

Gebod 7
Gij zult slapeloze nachten en in foetushouding gaan slapen afvragend hoe het mogelijk is dat de eindstreep nog niet gehaald is.

Gebod 8
Gij zult niet boos worden als de vijanden blijven komen hoe vaak gij ze ook naar de maker schiet.

Gebod 9
Gij zult de medestrijders niet kunnen onderscheiden van de vijanden.

Gebod 10
Gij zult niet verrast worden als de vijand op de meest vreemde plekken (van achteren) aanvalt.



Pas in de laatste levels komt het briljante van de vorige game weer iets naar boven. Een beetje laat, maar beter laat dan ooit. Zoals je al leest ben ik geen fan van de singleplayer. Gelukkig maakt de multiplayer de mankementen van de singleplayer een beetje goed. COD5 gaat de van Trierum geschiedenisboeken in als meest tegenvallende game van najaar 2008. De handdoek wordt echter niet in de ring geworpen. In de laatste 10 jaar is er nog geen game geweest die mij er onder kreeg dus dat gaat World At War ook niet lukken. Althans, dat hoop ik.